Achterklep:
Een Italiaans dorpje vlak voor de Tweede Wereldoorlog. De kleine Gemma, ‘het bastaardmeisje’ zoals de dorpsbewoners haar noemen, wordt opgenomen in de grote, warme familie van de welgestelde boer Pietrino. Daardoor krijgt ze eindelijk de kans om haar ongelukkige adoptieverleden achter zich te laten. Wanneer de oorlog uitbreekt wordt deze idylle echter ruw verstoord en moet Gemma verhuizen naar de stad. Daar studeert ook Nino, de zoon van Pietrino, die ze als haar broer is gaan beschouwen. Samen trotseren ze de moeilijke oorlogsjaren, waarin ze noodgedwongen snel volwassen worden, en hun vriendschap wordt zeer hecht. Te hecht. Ze komen voor een pijnlijk dilemma te staan: is het mogelijk voor de liefde te kiezen als je daarmee riskeert niet alleen buitengesloten te worden door de maatschappij, maar ook door je familie?
mijn mening:
Het is nogal langdradig verhaal en veel gedachten van Gemma, wat de hoofdtoon speelt. De spanning is een beetje zoek in het verhaal. De oorlog begint pas in het midden van het boek. Duurt dus te lang voor het echt een spanningsfactor begint.
Ik vond het vooral veel somberheid in het boek. Weinig sprankeling van moed en hoop vernam ik niet echt eraan mee. De liefde word ook niet echt goed uitgebeeld. Het komt niet helemaal tot stand. Alleen Oma word goed uitgebeeld en veel liefde gegeven.
Het is geen boek die ik weer zou kiezen om te lezen.