Gezicht achter het stempel – Michel Opermeer.

• Nederlandstalig
• 220 pagina’s
• 9789492421234
• mei 2017

Bedank hierbij de auteur Michel Opermeer voor het beschikbaar stellen van het boek. Hoop hierdoor dat hij meer van zijn boek te kunnen verkopen.

Achterklep:

”Het verdroot me dat mensen nog altijd niet het vertrouwen wilden tonen dat ik zo graag wilde hebben”. Aan het woord is Michel, een zachtmoedig jongetje dat volkomen helder waarneemt, de wereld om hem heen steeds beter begrijpt, maar nooit zijn zegje kan doen. Want niemand geeft hem het woord.
En waarom niet? Omdat hij ooit – onterecht – bestempeld is als ‘minder bedeeld’. Hij wordt uit huis geplaatst, hij moet naar een ZMLK-school en – hij heeft altijd heel andere schoenen dan zijn vriendjes. En dat op een leeftijd dat kinderen het liefst normaal zijn en niet opvallen.
Inmiddels is Michel Opermeer een zachtmoedige dertiger die ons zijn prachtige autobiografie schenkt. Hij is een gediplomeerde ICT-er, en met trots zelfredzaam. Wie had dat gedacht, vroeger, toen hij alleen maar te horen kreeg dat hij zijn beperkingen moest accepteren?
Wie zijn verhaal kent, zal voorgoed anders kijken naar een kind dat bestempeld is als ‘raar’ of ‘moeilijk’. Michels lezers leren langs de diagnose kijken, zeggen niet te snel ‘je moet je beperkingen accepteren’, maar kijken en luisteren naar dat kind, want zij weten: ‘misschien is het wel een Michel!’

Mijn mening:

Vond het een herkenbaar boek, vooral het speciaal onderwijs en dat mensen zeggen dat je iets niet kan of kunt.

Michel heeft met dit boek goed naar voren gehaald dat mensen met een beperking heel veel kunnen bereiken.

Hij groeit op in tehuizen en logeerhuizen. Hij is daar niet gelukkig en zal er ook alles aan doen om zijn leven een veel prettiger te laten worden. Hij moet dan wel een lange weg te gaan. Wil je meer weten hoe hij zijn leven gaat indelen en wil je meer weten hoe een mens zich voelt met een beperking dan is dit boek een goed voorbeeld om te kunnen lezen.

Je krijgt goed mee waar hij tegen aan loopt maar is ook best normaal voor mensen met een beperking. Mensen zouden eigenlijk verder moeten kijken waar ze tegen aan lopen en hulp aanbieden. Zonder oordelen.