Achterklep:
Te midden van de overblijfselen van haar verwoeste huis in het Franse dorpje Oradour zit een jong meisje met een gietijzeren pot in haar handen. Het meisje wordt meegenomen naar een klooster, waar ze opgroeit in de veronderstelling dat haar familie door de griep is omgekomen.
Twintig jaar later wordt Christine Lenoir geteisterd door nachtmerries en onbegrijpelijke flashbacks. Ze besluit terug te keren naar de plek waar ze is opgegroeid: het Franse dorpje Oradour-sur-Glane. Hier ontdekt ze de schokkende waarheid over haar jeugd en de gruwelijke gebeurtenis die er plaatsvond tijdens de Tweede Wereldoorlog op 11 juni 1944.
Het boek neemt je mee in het verleden naar een dag die anders is dan alle andere – waarop de inwoners van een rustig Frans dorp werden overvallen door de nazi’s. De beschreven gruwelijkheden in dit boek zijn gebaseerd op historische feiten. Het Zuidwest-Franse dorpje Oradour-sur-Glane is heden ten dag een indrukwekkend antioorlogsmonument. Het dorp ziet er nog steeds uit zoals het op die ene dag is achtergelaten door de Duitsers.
Mijn mening:
Het is een dik boek om te lezen. De boek kon mij niet echt pakken. De kleine paar hoofdstukken die aan die tijd gekoppeld waren. Ging eerst niet eens over Christine maar over de dorpsbewoners. Pas in het midden van de hoofdstuk kwamen Christine en haar gezin aan de orde. Dat vond ik erg jammer.
Omdat het verhaal mij niet echt pakte kwam niet echt in het verhaal. Het voelde niet een echte gebeurd verhaal maar bleef bij veel dingen op de oppervlakte hangen. Te ver af geschreven verhaal. Ondanks het wel echt gebeurd is, voelt het boek niet zo.
Dat vond ik er jammer. Had er meer van verwacht van dit boek. Voor tussendoor te lezen is het wel een prima boek.